creatiespiraal

Lekker in je V.E.L

Uncategorized , , , , , ,

Om dit jaar goed te beginnen hebben  Nanny van Ool, voedingskundige, Nicolette Sluiter, personal trainer en René Onstenk, lifecoach,  de krachten gebundeld om mensen te helpen om lekker in hun VEL te komen.

Niet kortstondig of tijdelijk door een dieetje, abonnement op de sportschool en/of wat mentaal emotionele begeleiding.

Maar door het combineren van Voeding, Emotie en het Lichaam.

Door aandacht te besteden aan deze drie-eenheid bereik je daadwerkelijke verandering waardoor van uit je wensen je doelen écht gerealiseerd gaan worden.

Hierbij gaat het dus niet alleen om wat kilootjes kwijt maar om een geheel verbeterde levensstijl.

Een daadwerkelijk effect dat doorwerkt in alle (dagelijkse) bezigheden!

Om hier meer over te vertellen en het plan uit te leggen hebben we een avond georganiseerd.

Op woensdag, 20 januari. Aanvang 20:00 uur.

Thuis bij de Creatiewerkplaats , vooraf hier aanmelden.

De kosten zijn 10 euro p.p.

Ik hoop jullie daar te mogen begroeten.

Lieve groet,

Nanny, Nicolette  en René

Deel 10, een brief aan Marinus

Uncategorized , , , , , , , ,

Regelmatig delen wij citaten uit het te verschijnen boek “De Ontknooping” met jullie.

Deze keer over; uit een brief van René Onstenk aan Marinus:

Drie jaar geleden stelde ik Max, mijn zoon, hij was toen 10, de vraag: “wat vind jij nou een rot gevoel? ” Max, keek mij me heel wijs aan. ”Euh, je bedoelt: ’n echt heel rot gevoel? Dat ik me DOM voel, dom voelen is zo rot!!!!” Ik schrok van zijn stelligheid. Max voegt er nog snel toe: “maar euh, ik laat dat niet merken. Ik doe net alsof ik het wel snap, ik doe gewoon slim”. “O ja? En hoe voelt dat dan?” vroeg ik. Het viel even stil, ijzig stil. Max zijn lip begon langzaam te trillen “…dan, dan voel ik me een betweter”. Terwijl ik mij verbaasde dat hij dit woord kennelijk kent, begint hij zachtjes te huilen en zegt: ‘Ik haat betweters!!!! ‘

”Oké Max, ik ga je leren dat Dom voelen leuk is”, zeg ik terwijl ik meteen al enthousiast domme geluiden begin te maken. Dat gaat voor Max toch net iets te snel. Uiteindelijk doet hij toch met mij mee. Eerst voorzichtig en dan van voorzichtig naar lekker enthousiast en voluit geluid makend. We kregen er de slappe lach van. Heerlijk dom! Ik moedigde Max aan om dit te blijven oefenen. Max begreep dat hij zich dom voelde als hij iets niet wist, maar hij doorzag nu ook dat hij er op precies dat zelfde moment voor kon kiezen om zich die kennis wel of niet eigen te maken. Ik was erg onder de indruk, dat hij op zo’n natuurlijke wijze tot een helder inzicht was gekomen. Bijna te mooi voor woorden.

De volgende dag belde de leraar van Max op. “Max doet raar, vervelend raar. Hij maakt rare geluiden, alsof hij heel dom is. ” Hij had Max gevraagd te stoppen met dat domme gedoe. Hierop had Max nogal gevat gereageerd: “Maar Meester ik BEN niet dom, ik VOEL me dom en van mijn vader moet ik dit gevoel gewoon gelijk laten zien”. Na een lang telefoongesprek, durfde de meester het experiment aan. Hij nodigde mij uit om in de klas te komen oefenen met dom voelen, en de hele klas te laten ontdekken dat dom voelen heerlijk is omdat je het dan lekker nog niet weet. Dit leidde tot een grote verandering in de klas.

Max leerde enige tijd later ook om te genieten van zijn betweterigheid, toen hij in de Aikido-les, aan nieuwe leden de regels mocht uitleggen. Hij begreep nu ook zijn slimme vriendje veel beter; “Hij is een echte Nerd. Hij IS heel slim, maar DOET af en toe heel suf en dom”.

DE ONTKNOOPING voorpublicatie deel 10 van het boek dat eind-zomer verschijnt, Marinus Knoope

Positief denken & Positief waarderen

Uncategorized , , , ,

Positief denken & Positief waarderen

Het begrip positief denken verbergt bij nader onderzoek twee totaal verschillende kunsten. De kunst om iets te geloven wat je nu nog niet gelooft en daarnaast de kunst om uit een ongelukkige gebeurtenis met enige creativiteit iets positiefs te destilleren.

Allereerst is er de kunst van het geloven, geloven dat je het kunt, geloven dat het je gegund is, geloven dat het zal zijn. De kunst van het geloven speelt in het creatieproces een rol nadat de wens onderkend en gevisualiseerd is. Het geloof dat het zal zijn maakt dat het wensbeeld op een overtuigende en inspirerende manier kan worden uitgedragen en door de ander ook positief ontvangen kan worden.

De bijbehorende techniek heet affirmeren. Daarbij worden mooie zinnen over gewenste waarheden aldoor herhaald en ingeprent. Positief denken is een vorm van doelgericht jezelf voorliegen totdat je het zelf gelooft. Je brein, van nature verslaafd aan het bewijzen van zijn eigen gelijk, zorgt voor de rest. Je brein doet in ieder geval altijd alles wat hij kan om bij te dragen aan de realisatie van hetgeen jij gelooft.

Daarnaast is er de kunst om dat wat nu is op een positieve manier te verstaan. Dat wil zeggen te kunnen zien dat het glas half vol is terwijl het half leeg is. Ik noem dat de kunst van het positief waarderen. Het glas is half vol is echter geen geloof maar een interpretatie van dat wat is. Het in de moeilijkste omstandigheden toch nog iets positiefs kunnen zien, ofwel het positief waarderen van wat er nu is, is een kunst op zichzelf.

Ik vermoed dat de meeste mensen als ze het hebben over positief denken, doelen op het positief waarderen. Het herkennen van positieve mogelijkheden in de nieuw ontstane situatie. Om verwarring te voorkomen is het misschien beter om de termen positief denken en positief waarderen duidelijk van elkaar te onderscheiden. Positief denken is iets geloven wat je nog niet gelooft. Positief waarderen is een bestaande moeilijke situatie bewust van de positieve kant willen zien.

DE ONTKNOOPING voorpublicatie deel 9 van het boek dat eind-zomer verschijnt, Marinus Knoope

Op een dag kies je voor jezelf

Uncategorized , ,


Tekst: Yoeke Nagel               04-04 2009 het AD

Geef toe, de gedachte is opgekomen: ‘En wat als ik nou straks ook mijn baan kwijt raak?’ De vraag is: welke gedachte volgde daarop? Voor veel mensen is de angst werkloos te worden zo’n somber beeld dat het direct weer weggestopt wordt in de lekkende krochten van ons onderbewuste. Niet aan denken! Dat is niet de slimste oplossing…

Eerst even wat anders. Lang, heel lang geleden, leek alles voor altijd z’n gangetje te zullen blijven gaan. Opstaan, ontbijt, naar de baas, geintje met de collega’s, werk, werk, werk, pauze en nog meer werk, terug naar huis, eten, vrije avond, slapen. En opnieuw. Opstaan, ontbijt, naar de baas…

Geef toe, de gedachte is opgekomen: ‘Is dit nou alles? Blijft het mijn hele leven zo saai?’ De vraag is: welke gedachte volgde daarop? ‘Schenk nog maar es in dan!’ scoort vermoedelijk hoog. Want elke baan heeft weliswaar z’n geestdodende aspecten, maar het is toch maar mooi een inkomen, de zekerheid dat vrouw en kinders, man en hond, huis, auto en sportschool betaald kunnen worden.

Die zekerheid is weg. Om ons heen worden banen opgegeten door de crisis en iedereen kan de volgende zijn zonder vaste baan.

Dat roept angstige gevoelens op, vooral bij mensen die hun leven lieten leiden door vanzelfsprekende gebeurtenissen. School, studie, baan. Wie crisissituaties grotendeels heeft weten te vermijden, kent niet het eigen vermogen om met crisis om te gaan. Als er dus gedwongen verandering komt in de bestaande situatie slaat de paniek toe. Hoe nu? “Mensen komen terecht in een soort achtbaan: niemand weet wat de volgende beweging zal gaan worden,” stelt Marinus Knoope, auteur van ‘De Creatiespiraal’ en al jarenlang managementcoach. “Maar als je in een achtbaan zit, zoals nu, en je probeert uit alle macht te ontkennen dat dat zo is door ‘gewoon’ te blijven doen, dan heb je er ook geen lol van. Gillen moet je! Laat de adrenaline maar spetteren! Dit is een tijd van spanning en avontuur. Er zijn nu dingen mogelijk die nooit zouden gebeuren als alle vaste patronen niet radicaal waren doorbroken. Kijk, als een adelaarsjong door z’n moeder het nest uit wordt gekieperd om te leren vliegen, dan is echt niet zijn eerste vlucht naar het RIAGG om te klagen dat hij zo lelijk behandeld werd. Dan gaat hij vliegen. En als hij in dat nest was gehouden, had hij dat niet gedaan. Dat principe geldt ook voor ontslag.”

Gouden tijden dus, in de ogen van Knoope, voor iedereen die z’n werk maar saai vond en veel liever… Ja, wát eigenlijk? Daar zit ‘m volgens Knoope de kneep. Door lang veilig te werken bij dezelfde baas, vergeten we wat ook alweer onze passie was, terwijl iedereen daarmee geboren werd. Passie is een natuurlijk gegeven, maar we weten het vaak knap de mond te snoeren of te reduceren tot ‘een hobby’. Alles overboord zetten om iets te gaan doen wat echt leuk is? Daar hebben we zélf natuurlijk een net iets te zware hypotheek, te dure pubers of te exotische vakantieverlangens… Die smoes gaat niet meer op. De economische crisis heeft ons alle vrijheid gegeven. Brrrrr… Griezelig!

“Lekker griezelen ja,” moedigt Knoope aan. “Dat geeft energie en ruimte. Vraag je af: ‘Heb ik het zo moeilijk als Nelson Mandela, gevangen op Robbeneiland? Nee? Dan gaat het nog met wat aanpassingen.”

We moeten ons eerst neerleggen bij de nieuwe werkelijkheid. Lastig. Ontslag verandert veel. Minder inkomen. Geen vanzelfsprekend antwoord meer kunnen geven op de vraag: ‘Wat doe je?’ Misschien toch maar eens het verhullende: ‘Ik ben ‘in between jobs’ eruit flappen. Geen collega’s meer als vanzelfsprekend sociaal netwerk. Geen dure en overbodige impulsaankopen. Geen vaste dagindeling meer. Geen voorspelbare toekomst. Geen opdrachten van iemand anders meer uitvoeren. Hm! Heel veel vrije tijd en veel vrijheid om die naar eigen keuze in te vullen – mits het niet teveel geld kost. Daar wordt het interessant. Want nu komt het erop aan om zelf keuzes te maken, richting te geven. “En dan uitzoeken waar je heen wilt vliegen nu je het nest uit bent gemikt. Waar ligt die persoonlijke passie ook weer? Maak daar werk van!” stelt Knoope.

In de jaren tachtig, de vorige crisis, ontstonden veel kleine bedrijfjes, opgezet door mensen die uit het nest van het grote bedrijfsleven waren gevallen. Een aantal daarvan groeide uit tot de grote bedrijven die nu zijn omgevallen in de financiële storm. Toch is ‘voor jezelf beginnen’ een heel aantrekkelijke manier om de eigen passie ten volle te benutten. Wie enthousiast is voor het werk dat hij of zij doet, zal daar immers ook gemakkelijk succesvol in zijn. In het bedrijfsleven wordt, vooral in Nederland, al jaren gebruik gemaakt van dat inzicht door overal HRM-afdelingen, Human Resource Management, uit de grond te stampen om het beste van elke werknemer naar boven te halen.

Het uitgangspunt voor de start van een eigen bedrijfje is nu gunstiger dan in die jaren tachtig en zeker dan in de beruchte jaren dertig, de vorige crisis: door het internet zijn de grenzen weggevallen en kan iedereen diensten aanbieden en aankopen tot ver buiten de landsgrenzen. Daardoor hoeft een passie niet te worden verbreed naar de behoefte van een beperkte groep mensen in de nabije omgeving. “Er kan een hele nieuwe vorm van bedrijfsvoering ontstaan. Een soort micro-economie: mensen bieden diensten aan en nemen diensten af. Zonder tussenkomst van banken, maar met gebruik van internet. Vind je het leuk om een kamer te schilderen of te boekhouden? Om muziek te maken of een tuin aan te leggen? Dan kun je dat in principe wereldwijd aanbieden en gaan doen. Het kapitalisme heeft ons geleerd dat we mogen streven naar verbetering van onszelf, waardoor mensen diensten van anderen zullen willen blijven afnemen,” hoopt Knoope. Over heel wat andere aspecten van het kapitalisme als economisch systeem is hij minder te spreken: “Volkomen achterhaald! De hele economie was gebaseerd op een verouderd idee over landsgrenzen, schaamteloze groei en goudwaarde. In de toplagen van het bedrijfsleven wordt enorm gezocht naar andere visies op geld en arbeid. Vrijwel niemand, op geen enkel niveau, is echt goed te spreken over hoe de economie in elkaar stak. Maar niemand kon er iets aan veranderen zolang niet iedereen tegelijk een verandering wilde of durfde doorzetten, over de landsgrenzen heen. Nu móeten we wel. We zijn eigenlijk allemaal als adelaarsjongen het nest uitgemikt. Tijd voor iets anders, zowel voor het individu als voor de samenleving en het bedrijfsleven in z’n geheel. Eindelijk komt er beweging in de zaak – en in ons.”

illustratie : Albo Helm

het AD zaterdag 04 04 2009